[amdavadis4ever] ચાલવું એ ટલે પહોંચ વું (કેલિડોસ્કોપ)

 

Please use http://translate.google.com/ to translate this article to Language of your choice. ચાલવું એટલે પહોંચવું કેલિડોસ્કોપ : મોહમ્મદ માંકડ with even step and musing gait And looks commercing with the skies, -Milton જીવનમાં સફળતા પામવા માટેનો કોઈ ધોરીમાર્ગ નથી પણ સમયના પટ ઉપર પોતાનાં નામની મહોર મૂકી જનાર કેટલીક મહાન વ્યક્તિઓનાં જીવન ઉપર દૃષ્ટિ કરીએ તો તેમાં બે વસ્તુઓ આપણને તુરત જ જોવા મળે છે. એક તો, તેમને ક્યાં જવું હોય છે તેની તેમને ખબર હોય છે અને બીજું, ત્યાં પહોંચવા માટે, બધું જ છોડીને સતત ચાલતા રહેવાની ક્રિયા તેમણે અપનાવી હોય છે અને પ્રથમ નજરે સાવ સામાન્ય લાગતી આ બંને બાબતો માણસનાં જીવનની સફળતા કે નિષ્ફળતા માટે પાયાનું સ્થાન ધરાવે છે. માણસની સફળતાનો આધાર માત્ર તેની શક્તિઓ ઉપર નથી, ઘણાં માણસોમાં બીજા કેટલાંક માણસો કરતાં શક્તિઓ ઘણી વધારે હોય છે પણ ઉપરની બંને વાતોમાં તેમનું વલણ ગૂંચવાડાભરેલું હોય છે. પોતે શું કરવા ઇચ્છે છે, ક્યાં જવા માગે છે, તેની ખબર ક્યારેય હોતી જ નથી. દિવસ ઊગે છે કે તરત જ આથડવાનું તેઓ શરૂ કરી દે છે, રાત પડે ત્યારે સૂઈ જાય છે. જીવનભર તેમનો આ ક્રમ ચાલ્યા કરે છે. ઓફિસે જાય છે, બિઝનેસ કરે છે, કારખાનાં ચલાવે છે, પૈસા બનાવે છે, રાજકારણ ખેલે છે પણ પોતે ક્યાં શા માટે જઈ રહ્યા છે તેનું તેમને ભાન નથી હોતું. ઘેટાનાં ટોળામાં જીવનના માર્ગ ઉપર ભટક્યા કરે છે. તેમાંથી કોઈકને જીવનની સંધ્યા ટાણે પોતાની નિરર્થક રઝળપાટનું ભાન થાય છે, તો કોઈકને ક્યારેય તેવું ભાન થતું જ નથી. બીજા કેટલાંકને પોતાને ક્યાં જવું હોય છે તેની તો ખબર હોય છે પણ એ રસ્તે સતત ચાલતા રહેવાની તેમની તૈયારી નથી હોતી, તો કેટલાક રસ્તામાં આવતાં વિઘ્નો અને અડચણોથી ગભરાઈને રસ્તો છોડી આડા માર્ગે વળી જાય છે. ગેટે કહે છે કે, જો દરેક બાળક તેનામાં રહેલી શક્યતાઓ વિકસાવીને જીવે તો આ જગત મહાન પ્રતિભાઓથી ભરાઈ જાય ! એટલે, પ્રતિભાશાળી બાળકો કે વ્યક્તિઓ અનેક જન્મે છે પણ તેમાંથી બહુ જ થોડાની પ્રતિભાનો વિકાસ થાય છે ને બીજા મૂરઝાઈ જાય છે. કોઈ પણ માણસને પોતાનો માર્ગ ક્યારે મળશે અને તેના ઉપર અવિરતપણે અને નિશ્ચયાત્મક રીતે ચાલવાની પ્રેરણા એકાએક તેને ક્યારે થશે, તેની કોઈ ચોક્કસ ગણતરી થઈ શકતી નથી. સિકંદર કે શંકરાચાર્ય જેવી વ્યક્તિઓને બચપણથી જ પોતાનો માર્ગ જડી આવ્યો હોય તેમ લાગે છે જ્યારે બીજા માણસો ગદ્ધાપચ્ચીસીમાં આળોટતાં હોય ત્યારે સિકંદરે અડધી દુનિયા જીતી લીધી હતી અને શંકરાચાર્યે સો વરસ જેટલું કામ ઝપાટામાં પૂરું કરી નાખ્યું હતું. પહેલી ત્રીસીમાં તો તેમણે જગતમાંથી વિદાય લઈ લીધી પણ એટલાં ઓછાં વર્ષોમાં તેમણે જે અંતર કાપ્યું તે આશ્ચર્યકારક લાગે છે. વિવેકાનંદ પણ લાંબી જિંદગી જીવ્યા નહીં. કિટ્સ તો પચ્ચીસે પહોંચતાં જ ચાલ્યો ગયો. શેલી સત્તાવીસ વર્ષે અને બાયરન ચાલીસ પહેલાં ગુજરી ગયા. એમિલી બ્રોન્ટે તેની અમર કૃત્તિ'વુધરિંગ હાઇટ્સ' અને થોડાં ઉચ્ચ કોટિનાં કાવ્યો લખીને સત્યાવીસ વર્ષની નાની ઉંમરે મરણ પામી. આવાં તો અનેક નામો માનવ-ઇતિહાસમાં નોંધાયેલાં છે. તો બીજી તરફ ચર્ચિલ જેવાને તેનું ખરું કામ સાઠ વર્ષની ઉંમર પછી મળ્યું. પોલ ગોગેંએ બહુ મોટી ઉંમરે પીંછી હાથમાં લીધી. બર્નાર્ડ શોએ ઓગણપચાસ વર્ષની ઉંમરે નાટયકાર તરીકે પોતાની જાતને સ્થાપિત કરી. ગ્રાન્ડમા મોઝિવ સાવ ઘરડી થઈ ત્યારે તેને ચિત્રો બનાવવાની સ્ફૂરણા થઈ. પયગંબર મોહમંદસાહેબને ચાલીસ વર્ષની ઉંમરે ઈશ્વરનો સંદેશો પહોંચડવાની પ્રેરણા થઈ. કોઈ પણ મનુષ્યને તેનો માર્ગ ક્યારે મળશે તે કોઈ જાણતું નથી, તેના ફાળે નિર્માણ થયેલું કાર્ય અને તેની પ્રકૃતિ વચ્ચે અમુક અંશે સંબંધ હોય છે પણ જિસસ કહે છે તેમ દરેક માણસે સતત શોધતાં રહેવું જોઈએ. જિંદગીનો દરવાજો સતત ખટખટાવતાં રહેવું જોઈએ. શોધે એને જડશે. જે માણસો જિંદગીના દરવાજાને ખટખટાવવાની કોઈ ચેષ્ટા જ કરતાં નથી તેમની સામે તે ક્યારેય ખૂલતો જ નથી. પિકાસો કે ચંગેઝખાન ત્રીજા જ પ્રકારની વ્યક્તિઓ છે. તેમણે તેના માર્ગે જવાનું બચપણથી જ શરૂ કરી દીધું હોય છે અને પછી અવિરતપણે ચાલ્યા જ કર્યું હોય છે. પિકાસો નાની ઉંમરે ચિત્રો બનાવવાનું શરૂ કરે છે અને નેવું વર્ષની ઉંમરે પણ તે કામ ચાલુ જ રાખે છે. ચંગેઝખાન એક ભટકતી જાતિના સામાન્ય સરદારનો છોકરો. કોણ જાણે ક્યારે જગતને જીતવાનું સપનું લઈને જાગે છે. મોંગોલિયામાં વસતી ભટકતી જાતિનો માણસહત્યારો છે, ક્રૂર કર્મ છે પણ જગતને ધમરોળી નાખવાની ધૂન લઈને ઘોડા પર પલાણ નાખે છે.  માની પણ ન શકાય એટલા નાનામોટા સરદારો, રાજાઓ, મહારાજાઓ સાથે તે એટલાં યુદ્ધો ખેલે છે કે, જિંદગીમાં લડવા સિવાય તેને જાણે બીજું કશું કામ જ કરવાનું ન હોય તેમ લાગે છે. પચાસ વર્ષની ઉંમરે પહોંચતાં તો એશિયાઈ તુર્કસ્તાન, મોંગોલિયા, રશિયાનો કેટલોક ભાગ, કોરિયા, સમગ્ર ચીન મહારાજ્ય, કેટલી વિશાળ ધરતી જીતી લે છે ! પણ છતાં ઘોડા ઉપરથી નીચે ઊતરવાનું જાણે તેને મંજૂર નથી. પચાસ વર્ષની ઉંમર મોટાભાગના માણસો જિંદગીથી થાકીને લોથ થઈ ગયા હોય છે(કેટલાંક તો કશું કામ કર્યા વિના જ) ત્યારે ચંગેઝખાન બાકીની દુનિયા જીતવા માટેની તૈયારીઓ આરંભે છે. સમય, સાધનો અને તેની ઉંમરની દૃષ્ટિએ સાવ અશક્ય લાગતી યોજના તે અમલમાં મૂકે છે. હિંદુકુશની ઊંચી ગિરિમાળાઓ ઓળંગીને મોંગોલોનાં ધાડાંઓ સાથે તે અફઘાનિસ્તાનમાં થઈને ઈરાન ઉપર ત્રાટકે છે. માણસો, પશુઓ, ખેતીવાડી, શહેરો અને ગામડાંઓનો નાશ કરતું તેનું લશ્કર એક તરફ પંજાબનાં લાહોર સુધી તો બીજી તરફ ઈરાક, સીરિયા વગેરે પ્રદેશોને ધમરોળીને છેક કોન્સ્ટન્ટિનોપાલ સુધી પહોંચી જાય છે અને તેના લશ્કરનો બીજો ફાટો રશિયાને સાફ કરીને પોલેન્ડમાં થઈને જર્મની સુધી પહોંચી જાય છે. માનવતાની દૃષ્ટિએ વિચાર કરીએ તો ચંગેઝખાન જરાય સારો માણસ નહોતો પણ મનુષ્યની ઇચ્છાશક્તિ અને અટલ નિશ્ચયબળનો વિચાર કરીએ તો ચંગેઝખાન અદ્ભુત વ્યક્તિ લાગે છે, તેને તમે રાક્ષસ કહી શકો પણ તેની શક્તિનો અસ્વીકાર ન કરી શકો. એટલે કોઈ પણ માણસ સારો હોય કે બૂરો હોય, સંત હોય કે બદમાશ હોય, જો બે વસ્તુ તેનામાં હોય તો તેનું પૂર્ણ રૂપ પ્રગટ થયા વિના રહે નહીં અથવા તો તે તરફ તેની ગતિ થયા વિના રહે નહીં અને એ બે વસ્તુઓ વિષે આપણે શરૂઆતમાં જ વાત કરી છે. એક તો પોતાને ક્યાં જવું છે તેની તેને ખબર હોય અને બીજું સતત ગતિ કરવાની તેનામાં ક્ષમતા હોય. માણસોમાં શક્તિની ઓછપ નથી હોતી પણ પોતાને ક્યાં જવું હોય છે તેની તેમને ખબર નથી હોતી અને ખબર હોય છે તો રસ્તામાં આવતાં વિઘ્નો, આડશો, લાલચો, પ્રલોભનો પાર કરવાની તેનામાં ત્રેવડ નથી હોતી. જિસસ ક્રાઇસ્ટનો વિચાર સામાન્ય રીતે કરીએ તો પહેલી દૃષ્ટિએ તો તેમનું જીવન નિષ્ફળ ગયું હોય તેમ લાગે, એવું જ બીજા કેટલાક અવતારી પુરુષો, પયગંબરો અને કલાકારોની બાબતમાં લાગ્યા વિના ન રહે, પરંતુ જે અનાજનો દાણો ધરતીમાં મળીને સાફ થઈ જાય છે તેનો નાશ ક્યારેય થતો નથી, તે નિષ્ફળ જતો નથી,તેમાંથી એવો છોડ ઊગી નીકળે છે કે જે એવા અનેક દાણાઓથી ભરાયેલો હોય છે. ખરી સફળતા તો એ જ છે. સફળતા આત્મલક્ષી છે અને સફળ વ્યક્તિ આત્મસંતુષ્ટ હોય છે. પોતાની સફળતા માટે બીજા માણસો પાસેથી પ્રમાણપત્રો લેવા માટે જ લોકો ચેષ્ટા કરતાં હોય છે તેઓ ક્યારેય સંતોષ મેળવી શકતાં નથી, સાચી રીતે સફળ વ્યક્તિને કોઈનાં પ્રમાણપત્રની ક્યારેય જરૂર નથી હોતી. તેને પ્રશંસા ગમે છે પણ એ પ્રશંસા ઉપર તેના સંતોષનો આધાર હોતો નથી. પ્રશંસાને બદલે ખરાબમાં ખરાબ ટીકાઓ વચ્ચે પણ તે પૂર્ણ રીતે સંતુષ્ટ રહી શકે છે. કારણ કે, પોતાનો માર્ગ કયો છે અને પોતે ક્યાં જઈ રહેલ છે તેની તેને બરાબર ખબર હોય છે અને પોતાના મનગમતા રસ્તે ભરેલું એક ડગલું પણ સફળતા જ હોય છે. એના માટે તો 'ચાલવું' એ જ 'પહોંચવું' હોય છે. વચ્ચે આવી મળીને કોઈ તેની પીઠ થાબડે કે પ્રોત્સાહન આપે તેનાથી તેને બળ મળે છે પણ જો કોઈ તેની ટીકા કરે, માર્ગ ભુલાવવા પ્રયત્ન કરે તો પણ કોઈ તેને છેતરી શકતું નથી. પોતાના રસ્તે, પોતાની ગતિથી જવા માટે તે કૃતનિશ્ચયી હોય છે.   એટલે, સદ્ભાગી એ લોકો છે જેમને પોતાની પ્રકૃત્તિ મુજબ જીવવાનો માર્ગ જડી જાય. સદ્ભાગી એ લોકો છે જેઓ આ માર્ગ ઉપર અવિરતપણે ચાલી શકે અને સદ્ભાગી એ લોકો છે જેમને પોતાના એવી રીતના ચાલવાથી સંતોષ પ્રાપ્ત થાય.

__._,_.___

---

Posted by: Bhupendra Jesrani <jesranibd@yahoo.co.in>

---

Reply via web post

•

Reply to sender

•

Reply to group

•

Start a New Topic

•

Messages in this topic (1)

World&#39;s Best forwarded emails...

Spread a word to join amdavadis4ever-subscribe@yahoogroups.com

To translate the posted material into your native/regional language,
please visit http://translate.google.com/

Like us on facebook: amdavadi amdavadi

Visit Your Group

• New Members 83

• Privacy • Unsubscribe • Terms of Use

.

__,_._,___