[amdavadis4ever] ન ગાતી હૈ ન ગુનગુના તી હૈ, મૌત જબ ભી આત ી હૈ ચૂપક ે સે આતી હ ૈ Dr. Sharad Thakar

 

Please use http://translate.google.com/ to translate this article to Language of your choice. ન ગાતી હૈ ન ગુનગુનાતી હૈ, મૌત જબ ભી આતી હૈ ચૂપકે સે આતી હૈ  Dr. Sharad Thakar   ડો.નિલેશ મહેતા એમના બંગલાની બાલ્કનીમાં બેઠા હતા અને સમી સાંજની ચા માણી રહ્યા હતા. ત્યારે સામેના બંગલામાંથી એક ચીસ સંભળાઈ. રવિવારનો દિવસ હતો. એટલે ડો. મહેતા ઘરમાં હાજર હતા. નહીંતર આ સમયે તો તેઓ એમના ક્લિનિકમાં બેઠા હોય. ચીસ કોઈ સ્ત્રીની હતી. સામેના બંગલામાં રહેતા પરિવારની સાથે ડો. મહેતાના પરિવારનો ઘર જેવો સંબંધ હતો. વર્ષોથી સામસામે રહેતા હોવાથી એક પ્રકારની આત્મીયતા બંધાઈ ગઈ હતી. ડો. મહેતાએ એની 'પલ્સ' તપાસી. ગેરહાજર હતી. આંખોનાં પોપચાં ખોલીને જોયું. કીકીઓ નિર્જીવ હતી. કમલના નાક અને કાનમાંથી રક્તધારા વહી રહી હતી ડો. મહેતાનાં બાળકો સામેના બંગલામાં જ રમીને મોટાં થયાં હતાં. નાની દીકરી તો જમવાના સમયે ત્યાં જ પહોંચી જતી હતી. એટલે ચીસ સાંભળીને ડો. મહેતા ચાનો કપ અધૂરો છોડીને ઊભા થઈ ગયા. જોયું તો સામેના ઝાંપામાંથી ટીનાભાભી એમના બંગલાની દિશામાં જ આવી રહ્યા હતાં. ડો. મહેતાને જોઈને એ ચીસ જેવા સાદમાં બોલી ઊઠ્યાં, 'ભાઈ! દોડોને! એમને કંઈક થઈ ગયું છે.' એમને એટલે જયેશભાઈને. ટીનાભાભી અને જયેશભાઈ પતિ-પત્ની હતાં. 'ભાભી, શાંત પડો, એ તો કહો કે જયેશભાઈને થયું છે શું?' ડો. મહેતાના મનમાં આવી તાકીદની ઇમર્જન્સીના અનેક વિકલ્પો ઊઠવા લાગ્યા. તાવ? આંચકી? લોહીની ઊલટી? પેટનું તીવ્ર શૂળ? દાદર પરથી પડી જવું? ફ્રેક્ચર? ઝાડા? ટીનાભાભી થોડાં કંઈ ડોક્ટર હતાં! એમણે આટલું તો માંડ કહ્યું, 'ગુડ્ડીના પપ્પા બેભાન થઈ ગયા છે. નાકમાંથી લોહી...' આટલું પૂરતું હતું. ડો. મહેતા સમજી ગયા કે જયેશભાઈને બ્રેઇન હેમરેજનો હુમલો આવ્યો હશે. તેઓ તરત જ પોતાના સ્ટડી રૂમમાં દોડી ગયા. સ્ટડી રૂમમાં કેમ ગયા એ પણ જાણવા જેવું છે. ડો. મહેતા એક સંપૂર્ણ અને સાવધતાપૂર્ણ ડોક્ટર હતા. એમનાં મમ્મી-પપ્પા વૃદ્ધ હતાં. પપ્પા હાઇ બ્લડપ્રેશરના દર્દી હતા અને મમ્મી ડાયાબિટીસનાં. મમ્મીને બ્રોન્કિયલ અસ્થમા પણ હતો. એટલે અનેક વાર અધરાતે-મધરાતે ઘરમાં ઇમર્જન્સીની પરિસ્થિતિ ઊભી થઈ જતી હતી. તેઓ જાણતા હતા કે ગમે ત્યારે પપ્પાને 'કાર્ડિયો વાસ્ક્યુલર એટેક' આવી શકે છે અને મમ્મીને ઓક્સિજન આપવાની સ્થિતિ ઊભી થઈ શકે છે. આવી પરિસ્થિતિને પહોંચી વળવા માટે ડો. મહેતાએ ઘરમાં જ બધી ઇમર્જન્સી મેડિસિન્સ અને ઇન્જેક્શનો વગેરે હાજર રાખ્યું હતું. બીજી વાત ક્યાં કરવી! એમના મમ્મીના બેડરૂમમાં ઓક્સિજનના સિલિન્ડર્સ પણ મૂકી રાખ્યા હતા. ક્લિનિક તો ખાસ્સું દૂર આવેલું હતું. એટલે એમણે ઘરમાં જ એક નાનું ક્લિનિક ઊભું કરી દીધું હતું. એ 'ક્લિનિક' એમના પરિવારજનો માટે તો કામમાં આવ્યું કે ન આવ્યું, પણ અત્યારે પડોશીના કામમાં અવશ્ય આવી ગયું. ડો. મહેતા એમની 'બેગ' લેવા માટે જ સ્ટડી રૂમ તરફ ધસી ગયા હતા. એ લઈને તેઓ શબ્દશ: દોડતાં સામેના બંગલામાં પહોંચી ગયા. જયેશભાઈ પથારીમાં ચત્તાપાટ પડેલા હતા. ઊંડો શ્વાસ ચાલતો હતો. દેહ શિથિલ હતો. નાક-કાનમાંથી લોહીની ધાર બહાર આવીને જામી ગઈ હતી. પહેલું કામ ડો. મહેતાએ જયેશભાઈનું બ્લડપ્રેશર માપવાનું કર્યું. 'ઓહ! બ્લડપ્રેશર તો 240/170 મિ.મિ છે!!' ડો. મહેતા આંચકો ખાઈ ગયા. 'ટીનાભાભી, ડ્રાઇવરને કહો કે ગાડી બહાર કાઢે. જયેશભાઈને આઇ.સી.સી.યુ.માં શિફ્ટ કરવા પડશે. હું એક બે ઇન્જેક્શનો આપું છું એટલી વારમાં તમે...' ડો. મહેતાએ તરત જ જરૂરી ઇન્જેક્શનો આપી દીધાં. પછી શહેરની એક જાણીતી હાર્ટ કેર હોસ્પિટલમાં સેવા આપતા પ્રખ્યાત કાર્ડિયોલોજિસ્ટને ફોન કર્યો, 'ગુડ ઇવનિંગ, સર. હું ડો. નિલેશ મહેતા. સોરી ટુ ડિસ્ટર્બ યુ ઓન સન્ડે ઇવનિંગ, પણ એ સિવાય બીજો કોઈ છૂટકો ન હતો. એક પેશન્ટને તમારી દેખરેખ હેઠળ એડમિટ કરવાના છે. એ મારા પડોશી છે, પણ મારા ઘરના જ સભ્ય જેવા...' 'નો પ્રોબ્લેમ, ડો. મહેતા. તમે એમને લઈને આઇ.સી.યુમાં પહોંચો. ત્યાં સુધીમાં હું સ્ટાફને ફોન કરીને બધું તૈયાર કરાવી દઉં છું. હું પણ આવી જઉં છું.' કાર્ડિયોલોજિસ્ટે આટલું કહીને ફોન પૂરો કર્યો. તાબડતોબ જયેશભાઈને કોર્પોરેટ હોસ્પિટલમાં લઈ જવામાં આવ્યા. એમના સદ્્ભાગ્યે ત્યાં પૂરો સ્ટાફ (ડોક્ટરો સમેત) એમના માટે તૈયાર હતો. તરત જ સારવાર ચાલુ કરી દેવામાં આવી. સાતેક દિવસની ઘનિષ્ઠ સારવાર બાદ જયેશભાઈ બચી ગયા. એમને ધીમે ધીમે સારું થતું ગયું.  હોશમાં આવ્યા. પછી હાથ-પગની શિથિલતા દૂર થવામાં દોઢેક મહિનો નીકળી ગયો, પણ અંતે જયેશભાઈ સંપૂર્ણપણે સાજા થઈને કારમાં બેસીને ધંધો સંભાળી શકે તેવા થઈ ગયા. ડો. મહેતા ખુશ હતા. એમનું મેડિકલ સાયન્સ, એમની ઇમર્જન્સી દવાઓની બેગ, એમની આવડત અને સમયસૂચકતા ખરે ટાણે ખપમાં આવ્યાં હતાં. જો આ બધું એક જ સ્થાન પર ભેગું ન થયું હોત તો એક માનવીની જિંદગી બચી શકી ન હોત. આ વાતને થોડાક મહિનાઓ વીત્યા હશે. ડો. નિલેશ મહેતાના ઘરમાં મહેમાનો પધાર્યા હતા. ખેડા જિલ્લાના એક મધ્યમ કક્ષાના ટાઉનમાં રહેતા એમના સગા મોટાભાઈનો પરિવાર ઉનાળાની રજાઓમાં અમદાવાદ ફરવા માટે આવ્યો હતો. મોટાભાઈ હતા, ભાભી હતાં, વીસેક વર્ષની ભત્રીજી હતી અને પચીસેક વર્ષનો ભત્રીજો હતો. ડો. મહેતાને એમના મોટાભાઈ માટે ખૂબ પ્રેમ અને આદર હતો. બંને ભાઈઓ જાણે રામ-લક્ષ્મણની જોડી જેવા હતા! એટલે એમની મહેમાનગતિમાં ડોક્ટરે કશી જ કસર છોડી ન હતી. રસોઈ માટે આવતા મહારાજને ડો. મહેતાએ સૂચના આપી દીધી હતી, 'મારા ભત્રીજા કમલ અને ભત્રીજી અંશુને જે ભાવતું હોય તે જ બનાવજો. એમના તરફથી એક પણ ફરિયાદ આવવી ન જોઈએ.' ડ્રાઇવરને પણ કહી દીધું હતું, 'આપણી પાસે છ ગાડીઓ છે. એમાંથી એક કાર ભાઈ-ભાભી માટે અને એક કાર ભત્રીજા-ભત્રીજી માટે ફાળવી દેજે. એમને જ્યાં પણ ફરવા માટે કે શોપિંગ કરવા માટે જવું હોય ત્યાં લઈ જવાનાં છે. એક્સ્ટ્રા ડ્રાઇવરને પણ બોલાવી લેજે.' બધું સરસ રીતે ગોઠવાઈ ગયું. ઉનાળાના દિવસો આનંદપૂર્વક વ્યતીત થવા લાગ્યા. આખું ઘર કિલ્લોલથી ગુંજતું હતું. લંચ સમયની થાળીઓ કેસર કેરીના રસથી મઘમઘતી હતી. સવારનો બ્રેકફાસ્ટ ઘરની અને ન્યાતની વાતો સાથે માણવામાં આવતો હતો. રાતનું ડિનર રોજ નવી નવી રેસ્ટોરાંમાં યોજાતું હતું. આવો જ એક આનંદથી ગુંજતો દિવસ ઊગ્યો. ઘરના સભ્યો બ્રેકફાસ્ટના ટેબલ ફરતે ગોઠવાયેલા હતા. રસોઈવાળા મહારાજ ગરમાગરમ પકોડા ઉતારી રહ્યા હતા. સાથે વાતોનાં વડાં પણ તળાઈ રહ્યાં હતાં. ત્યાં અચાનક ન થવાનું બની ગયું. ડો. મહેતાની સામેની ખુરશીમાં બેઠેલો યુવાન ભત્રીજો કમલ અચાનક વાત કરતાં કરતાં અટકી ગયો. ડો. મહેતાએ એની સામે જોયું તો એ થીજી ગયા. કમલ જાણે કોઈએ 'સ્ટેચ્યુ' કહ્યું હોય તેમ નિશ્ચેષ્ટ મુદ્રામાં બેસી ગયો હતો. એનો ચહેરો અને આંખ મૃત્યુની છાંયામાં આવી ગયાં હોય તેવાં દેખાતાં હતાં. 'કમલ! કમલ!'  ડો. મહેતાએ એનો ખભો પકડીને સહેજ ઢંઢોળ્યો. એ સાથે જ કમલ ઢળી પડ્યો. ડો. મહેતાએ એની 'પલ્સ' તપાસી. ગેરહાજર હતી. આંખોનાં પોપચાં ખોલીને જોયું. કીકીઓ નિર્જીવ હતી. કમલના નાક અને કાનમાંથી રક્તધારા વહી રહી હતી. 'કમલ ઇઝ નો મોર!'  ડો. મહેતા રડી પડ્યા. ઘરમાં કરુણ વાતાવરણ પ્રસરી ગયું. રોકકળ મચી ગઈ. મોટા ભાઈ વારંવાર એક જ પ્રશ્ન પૂછતા હતા, 'ભાઈ! આપણો કમલ આમ અચાનક જ બેઠાં બેઠાં...?' 'હા, મોટાભાઈ! એને બ્રેઇન હેમરેજ થયું હશે.' 'એનો કોઈ જ ઉપાય નથી તમારા મેડિકલ સાયન્સ પાસે?' ભાભી રડતાં રડતાં પૂછી રહ્યા હતાં. 'ઉપાય તો છે, ભાભી! પણ એના માટે સમય હોવો જોઈએ. સામેવાળા જયેશભાઈના ભાગ્યમાં બચવાનું લખેલું હશે એટલે ભગવાને સારવાર માટેનો સમય આપ્યો, કમલના ભાગ્યમાં મૃત્યુ નિર્મિત હશે.' ડો. મહેતાને એ દિવસથી ઇમર્જન્સી મેડિસિન, ઓક્સિજનનો બાટલો, તબીબી કૌશલ્ય અને સમયસૂચકતા જેવા શબ્દો પરની શ્રદ્ધા ડગમગી ગઈ છે.

__._,_.___

---

Posted by: Bhupendra Jesrani <jesranibd@yahoo.co.in>

---

Reply via web post

•

Reply to sender

•

Reply to group

•

Start a New Topic

•

Messages in this topic (1)

---

Have you tried the highest rated email app?

With 4.5 stars in iTunes, the Yahoo Mail app is the highest rated email app on the market. What are you waiting for? The Yahoo Mail app is fast, beautiful and intuitive. Try it today!

---

World&#39;s Best forwarded emails...

Spread a word to join amdavadis4ever-subscribe@yahoogroups.com

To translate the posted material into your native/regional language,
please visit http://translate.google.com/

Like us on facebook: amdavadi amdavadi

Visit Your Group

• New Members 67

• Privacy • Unsubscribe • Terms of Use

.

__,_._,___