[amdavadis4ever] તુમ થે તો વક્ત કહીં ઠ હરતા નહીં થ ા, અબ વક્ત ગુઝરને મેં ભી વક્ત લગ તા હૈ Dr Sharad Thakar

 

Please use http://translate.google.com/ to translate this article to Language of your choice. તુમ થે તો વક્ત કહીં ઠહરતા નહીં થા, અબ વક્ત ગુઝરને મેં ભી વક્ત લગતા હૈ Dr Sharad Thakar ડો. અંકુર ગુજરાતની પ્રખ્યાત હોસ્પિટલમાં બાળરોગ વિભાગમાં પોસ્ટ ગ્રેજ્યુએશન કરતો હતો. ત્રણ વર્ષ પછી એ ચાઇલ્ડ સ્પેશિયાલિસ્ટ બનીને બહાર પડવાનો હતો. એની સાથે ડો. બંસી ભણતી હતી. એનાથી એક વરસ પાછળ.  સાથે કામ કરતાં કરતાં બંનેના દિલમાં કૂણી લાગણી જન્મી. ડો. અંકુરે એક દિવસ ફરજ ઉપર વોર્ડની મધ્યમાં જ પૂછી લીધું, 'બંસી તારી સગાઈ થઈ ગઈ છે?' 'ના, સારા સંસ્કારી છોકરાની શોધ ચાલે છે.' ડોક્ટરોના પ્રેમ પ્રસ્તાવો મોટા ભાગે આવા જ હોય છે. કેટલાક રસિક અપવાદોને બાદ કરતાં મોટા ભાગના ડોક્ટર્સ યુવાન-યુવતી આવી જ રીતે એકબીજાનું મન વાંચવાની કોશિશ કરી લેતા હોય છે.વોર્ડમાં ઘુમરાતી સ્પિરિટની ગંધ અને ખાટલાઓમાં ચીસો પાડતાં બાળકોના કોલાહલ વચ્ચે ડો. અંકુરે પૂછી લીધું, 'બંસી, હું તને અસંસ્કારી લાગુ છું? ભાવી જીવનસાથી વિષેના તારા પેરામિટર્સમાં જો હું બંધ બેસતો લાગતો હોઉં તો પોઝિટિવલી વિચાર કરજે.' ડો. બંસીએ કેસ પેપરમાં સી.ટી. ઓલ લખતાં લખતાં જવાબ આપ્યો: 'મને વાંધો નથી; હું મારાં મમ્મી-પપ્પાને વાત કરીશ.' કેસ પેપર પૂરું થયું, કિસ્સો લખવાની શરૂઆત થઈ. ડો. અંકુર એનાં મમ્મી-પપ્પાનો એકનો એક દીકરો હતો. ખૂબ જ હોશિયાર હતો. મેરિટ પર મેડિકલમાં આવ્યો હતો. એ દિવસોમાં ડોક્ટર બનવા માટે મેરિટ એ એક જ માપદંડ હતો.  બંસી પણ સારાં અને સંસ્કારી માતા-પિતાની દીકરી હતી. સુંદર અને તેજસ્વી હતી. બંનેના ધર્મો એક જ હતા; જ્ઞાતિઓ ઉચ્ચ હતી, પણ અલગ-અલગ હતી. (હું તમામ જ્ઞાતિઓને એકસરખી જ માનું છું; અલબત્ત, કોઈ પણ બે જ્ઞાતિઓ વચ્ચેના વૈચારિક અને આચારિક ભેદને જોઉં છું અને જાણું છું. અહીં મેં જે 'ઉચ્ચ' શબ્દ વાપર્યો છે તે ડો. અંકુર અને ડો. બંસીનાં માતા-પિતાની માન્યતાના સંદર્ભમાં છે; મારી માન્યતાના સંદર્ભમાં નહીં. જોકે, જ્ઞાતિભેદવાળાં લગ્નો વિષે મારો અંગત મત સ્પષ્ટ છે, પણ તે ખાનગી છે.) ડો. અંકુર શનિ-રવિની રજામાં ઘરે ગયો. એ દિવસોમાં હજુ મોબાઇલ ફોન આવ્યા ન હતા. ઘરે જઈને તેણે મમ્મી-પપ્પાને વાત કરી: 'મારી સાથે બંસી નામની એક છોકરી છે. તે મને ગમે છે. હું એની સાથે લગ્ન કરવા માગું છું. બંસી પણ બાળરોગની શાખામાં જ પોસ્ટ ગ્રેજ્યેશન કરી રહી છે. અમે બંને એક સરખા કન્સલ્ટન્ટ્સ હોઈએ તો પ્રેક્ટિસમાં સારું રહેશે.' પપ્પા ચૂપ રહ્યા. મમ્મીએ હળવો વિરોધ રજૂ કર્યો, 'બેટા, મારે તો તારાં લગ્ન કોઈ ઘરરખ્ખું છોકરીની સાથે કરવાનો વિચાર છે. તું એકલો જ પ્રેક્ટિસ સંભાળે અને વહુ ઘરને અને અમને સંભાળે એવી અમારી લાગણી છે.' 'આ તો બહુ ચીલાચાલુ માન્યતા કહેવાય. જો મારી જીવનસાથી પ્રોફેશનલ હોય તો મારી કમાણી બમણી થઈ જશે. ઘર-પરિવાર-રસોડું વગેરે સંભાળવા માટે પૈસા ખર્ચીને માણસો ક્યાં નથી રાખી શકાતા? લાખો રૂપિયાની આવકની સામે ફક્ત થોડાક હજાર જ ખર્ચવાના છે.' આ કોઈ એવડો મોટો વિવાદ ન હતો, માત્ર વિચારભેદ હતો. લાડકવાયા દીકરાની ઇચ્છા સામે મમ્મી-પપ્પાએ ખામોશી ધારણ કરી લીધી. ડો. અંકુરે આ ખામોશીને મમ્મી-પપ્પાની સંમતિ માની લીધી. ડો. બંસીએ પણ પોતાના ઘરમાં વાત કરી. એનાં મમ્મી-પપ્પાએ કહ્યું,'અમે છોકરાને અને એના પરિવારને મળ્યા પછી નિર્ણય લઈશું.' બંનેના પરિવારો મળ્યા. એકબીજાના ઘરે જઈ આવ્યા. બધું બરાબર લાગ્યું. આર્થિક-સામાજિક રીતે પર્ફેક્ટ મેચિંગ હતું. બંનેની સગાઈ જાહેર કરી દેવામાં આવી.  એક વર્ષ પછી ડો. બંસીએ ફાઇનલ એક્ઝામિનેશન પાસ કરી લીધી. ડો. અંકુર તો  પહેલાં જ એમ.ડી. પાસ કરી ચૂક્યો હતો. બંનેએ ડો. અંકુર જ્યાં રહેતો હતો એ શહેરમાં જ એક સુવિધાજનક નર્સિંગ હોમ ખોલી દીધું.   લગભગ બે-ત્રણ લાખની વસ્તીવાળું નાનકડું ટાઉન હતું. ત્યાં સારા, હોશિયાર, ડિગ્રીધારી ચાઇલ્ડ સ્પેશિયાલિસ્ટનો શૂન્યાવકાશ હતો. પ્રથમ દિવસથી જ ડો. અંકુરની પ્રેક્ટિસ જામી ગઈ. ડો. બંસી પણ પતિના ખભા સાથે ખભો મેળવીને સાથ આપતી હતી. સવારે પતિ કરતાં અડધો કલાક વહેલી જાગી જતી હતી. અંકુર માટે ચા-નાસ્તો તૈયાર કરી આપતી હતી. પછી રસોઈનું પચાસ ટકા કામ પતાવીને તે અંકુરની સાથે દવાખાને જવા માટે નીકળી જતી હતી. ત્યાંથી છેક બપોરે એક વાગ્યે 'લંચ' માટે બંને આવતાં અને કલાકનો આરામ કરીને ડો. બંસી પાછી ઘરકામમાં ગૂંથાઈ જતી હતી. સાંજે પાછી મેડિકલ પ્રેક્ટિસ. આ બધું કરતાં કરતાં જેટલું શક્ય હોય એટલું સાસુ-સસરાને પણ સાચવતી હતી, પણ ધીમે ધીમે બે વાતની તકલીફ થવા માંડી.  એક તો મેડિકલ પ્રેક્ટિસ વધવા લાગી. એટલી મોટી સંખ્યામાં બાળદર્દીઓ આવવા માંડ્યા કે ડો. અંકુર અને ડો. બંસીનો મોટા ભાગનો સમય દવાખાનામાં જ પસાર થવા માંડ્યો. બીજી તરફ સાસુ-સસરાની વહુ તરફની અપેક્ષાઓ વધી રહી હતી.  'વહુ બેટા! આજે મારી દીકરીનાં સાસરી પક્ષના મહેમાન આવવાના છે. સાત જણાનું જમવાનું બનાવવાનું છે.' સાસુજી શરૂઆત કરે. બંસી ચૂપ રહેતી, પણ અંકુર દલીલ રજૂ કરતો હતો, 'મમ્મી, એ માટે આપણે રસોઈવાળાં બહેન રાખેલાં જ છે. એ બધાં માટે... ... ...' 'એવું ન ચાલે બેટા. ઘરનું માણસ એટલે ઘરનું માણસ! પૈસાથી આણેલા માણસોના કામમાં સ્વાદ ન હોય. સમાજમાં આપણું ખરાબ દેખાય કે વેવાઈવેલાં મહેમાન બનીને આવ્યા ત્યારે પણ ઘરની વહુ હાજર ન રહી.' 'એ સમાજનો પ્રશ્ન છે મમ્મી, આપણો નહીં,' અંકુર સંભળાવી દેતો હતો. પછી એ અને બંસી દવાખાને પહોંચવા નીકળી જતાં હતાં. પાછળ મમ્મી બબડાટ કરતાં બેસી રહેતાં હતાં.ધીમે ધીમે આ બબડાટ વધતો ગયો અને ઝઘડામાં પલટાઈ જવા લાગ્યો.  'વહુ! આજે મારે કૃષ્ણમંદિરમાં દર્શન કરવા જવું છે; તું સાથે આવીશ?' સાસુમાની અપેક્ષા.  અને વહુનો ઇન્કાર:'એમાં મારી શી જરૂર છે? ગાડી છે અને ડ્રાઇવર પણ છે. તમે બાજુમાં રહેતાં પ્રવીણામાસીને સાથે લઈ જજો.'  'મારે એ પ્રવીણાને શા માટે લઈ જવી પડે? મારી વહુ નથી?'  'વહુ છે તો ખરી, પણ બીમાર બાળકોની સારવાર કરવા માટે છે; ભગવાનની સાચી ભક્તિ એ જ છે.' 'તું મારા કાનૂડાનુ અપમાન કરે છે?'  'ના, તમે મારી માનવતાનું અપમાન કરી રહ્યા છો. જો આવું જ કરવું હતું તો કોઈ અભણ વહુ લાવવી હતીને?' 'મારે તો એવી જ વહુ જોઈતી'તી. આ અંકુરીયો ન માન્યો.' દિવસો પસાર થતા ગયા. ઘટનાઓ બદલાતી ગઈ, ઝઘડાઓ એના એ જ રહ્યા.  જ્યારે વિસંવાદિતાનો કુંભ ભરાઈ ગયો ત્યારે ડો. અંકુરનાં મમ્મી-પપ્પાએ એક દિવસ રાતના ભોજન પછી અંકુરને અલ્ટિમેટમ આપી દીધું, 'બેટા, તું આ છોકરીને શા માટે પરણીને આપણા ઘરમાં લઈ આવ્યો? બંસીને તો એની કરિયરમાં જ રસ છે. અમારે એવી પુત્રવધુ જોઈતી હતી જેને આપણું ઘર, આપણાં સગાંવહાલાં અને આપણો વહેવાર સાચવવામાં રસ હોય.' 'પપ્પા, તમે માત્ર તમારી અપેક્ષાની જ વાત કરો છો. તમે મારી જિંદગીનું તો વિચારતા જ નથી. બંસી ડોક્ટર છે એનાથી મને મારા કામમાં કેટલી બધી રાહત રહે છે! એને બદલે જો બીજી કોઈ ઘરેલુ પત્ની મળી હોત તો હું કામમાંથી ઊંચો જ ન આવ્યો હોત અને બંસી એકલી દર મહિને બે-અઢી લાખ રૂપિયા કમાઈ લે છે; તમે વીસ-પચીસ હજાર ખર્ચીને પાંચ-સાત માણસો રાખી લોને! એ લોકો તમારું બધું કામ કરી આપશે.' મમ્મી-પપ્પા જીદ પર અડગ હતા: 'અમારે આ વહુ ન જોઈએ. તું એને છૂટાછેડા આપી દે.'   ડો. અંકુર ખૂબ મૂંઝાઈ ગયો. પત્નીને એ અગ્નિની સાક્ષીએ ચાર ફેરા ફરીને લાવ્યો હતો. એને કેવી રીતે કાઢી મુકાય? અને મા એ મા! એને પણ કેવી રીતે નારાજ કરી શકાય? કોઈ ત્રીજો રસ્તો હશે ખરો?! ડો. અંકુરને ત્રીજો રસ્તો મળી ગયો. એક દિવસ એણે ઘાતક દવાનું ઇન્જેક્શન લઈને આત્મહત્યા કરી નાખી.   ડો. બંસી હવે એના પિયરમાં છે. મહેનત કરીને કમાઈ રહી છે. કોઈ પણ ગુનો નથી કર્યો છતાં વૈધવ્યની સજા ભોગવી રહી છે.  ડો. અંકુરનાં મમ્મી-પપ્પા સૂના ઘરમાં એકલવાયી જિંદગી પસાર કરે છે. દીકરો મબલખ રૂપિયા છોડી ગયો છે; એમાંથી પગારદાર માણસો રાખીને ઘર, સગાંવહાલાં અને વહેવારનું કામ ચલાવી રહ્યાં છે.  જો એમણે સહેજ સમજદારી દાખવી હોત તો?!

__._,_.___

---

Posted by: Bhupendra Jesrani <jesranibd@yahoo.co.in>

---

Reply via web post

•

Reply to sender

•

Reply to group

•

Start a New Topic

•

Messages in this topic (1)

World&#39;s Best forwarded emails...

Spread a word to join amdavadis4ever-subscribe@yahoogroups.com

To translate the posted material into your native/regional language,
please visit http://translate.google.com/

Like us on facebook: amdavadi amdavadi

Visit Your Group

• New Members 87
• New Links 2

• Privacy • Unsubscribe • Terms of Use

.

__,_._,___