[amdavadis4ever] ના જાને કિતન ી હી અનકહી બ ાતેં સાથ લે જાઊંગા લોગ ઝૂ ઠ કહતે રહેંગ ે કિ ખાલી હાથ ગયા હૈ Dr. Sharad Thaker

 

Please use http://translate.google.com/ to translate this article to Language of your choice. ના જાને કિતની હી અનકહી બાતેં સાથ લે જાઊંગા લોગ ઝૂઠ કહતે રહેંગે કિ ખાલી હાથ ગયા હૈ Dr. Sharad Thaker ડો. પટેલે પ્રેમિકાને કહી રાખ્યું હતું, 'બિંદુ, આપણું શહેર અને સમાજ સંકુચિત છે. આપણા સંબંધની વાત જો બહાર ફેલાઈ જશે તો મારી પ્રેક્ટિસ તૂટી જશે   તાજેતરમાં એક શહેરમાં કાર્યક્રમમાં મારું વક્તવ્ય સમાપ્ત થયા પછી સવાલ-જવાબનો દોર શરૂ થયો. એક યુવતીએ ઊભા થઈને પ્રશ્ન પૂછ્યો, 'સર, તમને આટલી બધી સત્યઘટનાઓ મળે છે ક્યાંથી? અમને તો નથી મળતી!' 'તમને પણ મળે.' મારો જવાબ હતો, 'જો તમે પણ મારી જેમ આંખ-કાન ખુલ્લાં રાખો તો.' પછી મેં એક અગત્યની વાત કરી, 'આ જગત ઘટનાઓથી ઊભરાય છે. તમને તો એ જ ઘટનાઓ વિશે જાણ છે જે મેં લખી છે, પણ વાસ્તવમાં મારા દરેક એપિસોડ પ્રગટ થયા પછી એને જ લગતી બીજી ઘણી બધી ઘટનાઓ બનતી રહી છે, જે મેં ક્યારેય લખી નથી. એ બધી જો લખવા બેસું તો કવિ મનોજ ખંડેરિયા કહી ગયા છે તેમ વરસોનાં વરસ લાગે.' પણ પછી જ્યારે ઓડિયન્સમાંથી બહુ આગ્રહ થયો કે એવી એકાદ ઘટના હું કહી સંભળાવું ત્યારે મને એક રોમાંચક કિસ્સો યાદ આવ્યો. ઘટના લખાયા પછી શું બન્યું એ કહેતાં પહેલાં મૂળ ઘટના વિષે જાણવું જરૂરી છે. લગભગ 1998-99નાં વર્ષો હતાં. એક શનિવારે મારા પર ફોન આવ્યો, 'હું ડૉ. પી.સી. શેઠ બોલું છું. આઇ એમ એ રિટાયર્ડ સર્જન. મારી ઉંમર 88 વર્ષની છે. મારે તમને મળવું છે. મને સમય આપો ત્યારે.' 'જસ્ટ એ મિનિટ, સર. તમે એ જ ડો. પી.સી. શેઠ છો જે દાયકાઓ પહેલાં અમદાવાદની સૌથી મોટી જનરલ હોસ્પિટલના સર્જિકલ વિભાગના વડા હતા?' 'હા, હું એ જ છું.' ડો. શેઠે કહ્યું. (મેં એમની ઓળખ છુપાવી છે, એનું કારણ તમને સમજાઈ જશે.) 'તો પછી સર, મારે તમને સમય આપવાનો ન હોય, તમે મને સમય આપો અને આદેશ પણ. હું મળવા માટે આવીશ.' બીજા દિવસે રવિવારે હું સાંજે છ વાગ્યે એમના ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે એમની જ ઉંમરના બે અન્ય સિનિયર ડોક્ટરો મૌજૂદ હતા. ડો. શેઠે પરસ્પર પરિચય કરાવ્યો. ઔપચારિક વાતો ચાલી. બંધ ડ્રોઇંગ રૂમમાં એરકન્ડિશન્ડ વાતાવરણમાં અમે ચાર ડોક્ટરો જ રહ્યા. મને હવામાં કંઈક રહસ્યભરી ઘટનાની સુગંધ આવવા લાગી હતી. ડો. શેઠે વાત માંડી, '1950ના દાયકાની વાત. અમે ચાર મિત્રો એક જ મેડિકલ કોલેજના સ્ટુડન્ટ્સ.   બે જનરલ સર્જન બન્યા, બે ફિઝિશિયન્સ. અમે ત્રણ અમદાવાદમાં સેટલ થયા અને એક અમદાવાદથી દોઢ-બે કલાકના અંતર પર આવેલા એક ડિસ્ટ્રિક્ટ પ્લેસમાં. એનું નામ ડો. પટેલ. (આ નામ પણ મેં છુપાવેલું છે.) થોડીક વાત મારા શબ્દોમાં આલેખું છું. ડો. પટેલ પરણેલા હતા. એમની જ ન્યાતની અલ્પશિક્ષિત, ગ્રામ્ય કન્યા સાથે નાની વયે લગ્ન થઈ ગયાં હતાં. બે નાનાં બાળકો પણ હતાં. સુખી સંસાર હતો. પત્ની તંદુરસ્ત, સંસ્કારી અને સુંદર હતી. નામ રસિલા. ડો. પટેલની પ્રાઇવેટ પ્રેક્ટિસ પ્રારંભથી જ જામી ગઈ.   રોજ સવારે સાત વાગ્યે તો ડો. પટેલ ઓપરેશનો શરૂ કરી દેતા હતા. છેક સાંજના આઠ વાગતાં લગી દર્દીઓ તપાસ્યા કરે. બસો-ત્રણસો દર્દીઓ તો રોજ હોય જ. ડો. પટેલ થાકી જતા હતા. એક દિવસ ડો. પટેલે છાપામાં આસિસ્ટન્ટ ડોક્ટરની જરૂર છે એવી જાXખ. આપી દીધી. પચાસના દાયકામાં આવી સહાયક તબીબીની ખાનગી નોકરી કરવા માટે એમ.બી.બી.એસ. ડોક્ટર મળવાની શક્યતા નહીંવત્ હતી. માંડ માંડ એક આયુર્વેદિક ડોક્ટરની અરજી આવી. એ એક યુવતી હતી. નામ ડો. બિંદુ. ઇન્ટરવ્યૂ માટે ડો. બિંદુ આવી એ જ ક્ષણથી એ ડો. પટેલની આંખમાં વસી ગઈ. એને પસંદ કરી લેવામાં આવી. બિંદુ ગોરી હતી, ઘાટીલી હતી, નમણી હતી અને સૌથી મહત્ત્વની વાત કે તે યુવાન હતી. ડો. પટેલ અને ડો. બિંદુ સતત સાંનિધ્યમાં રહેવા લાગ્યાં. પત્નીની સાથે જેટલા કલાકો રહેતા હતા એનાથી વધુ કલાકો તો ડો. પટેલ એમની સહાયક રૂપસુંદરી સાથે ગાળતા હતા. બહુ થોડા સમયમાં જ બિંદુ ડો. પટેલની હોસ્પિટલનું અવિભાજ્ય અને અનિવાર્ય અંગ બની ગઈ. બપોરનું લંચ પણ બંને ભેગાં બેસીને જ લેતાં હતાં. બિંદુનું ટિફિન ડોક્ટરના ઘરેથી જ આવતું હતું. રહેવા માટે એક ખાલી બંગલો ડોક્ટરે આપી દીધો હતો. મજાની વાત એ હતી કે એ બંનેના પ્રેમસંબંધની વાત આખા શહેરમાં કોઈ પણ જાણતું ન હતું. ડો. પટેલે શરૂઆતમાં જ પ્રેમિકાને કહી રાખ્યું હતું, 'બિંદુ, આપણું શહેર અને આપણો સમાજ સંકુચિત પરંપરાવાદી છે. આપણા સંબંધની વાત જો બહાર ફેલાઈ જશે તો મારી પ્રેક્ટિસ તૂટી જશે. મારી ઘરવાળી પણ પિયરભેગી થઈ જશે. હું મારાં બાળકો વગર જીવી નહીં શકું. આપણે બંને જગતથી અજાણ રહીને આપણો સમાંતર સંસાર ભોગવતાં રહીશું. હું તારી બધી જ સગવડો સાચવીશ. તને કોઈ વાતનું દુ:ખ નહીં પડવા દઉં.' એ દિવસથી ડો. પટેલ અને ડો. બિંદુની ગુપ્તપદી શરૂ થઈ ગઈ. બિંદુ જાહેરમાં ડોક્ટરને 'સાહેબ' અને રસિલાને 'ભાભી' કહીને જ સંબોધતી હતી. ડોક્ટર એમના ફેમિલીને લઈને વર્ષમાં બે વાર ફરવા માટે નીકળી પડતા હતા. સાથે બિંદુને પણ લઈ જતા હતા. રસિલા પણ આગ્રહ કરીને પતિને વિનવતી હતી, 'આપણે આ વખતે ઊટી-કોડાઇકેનાલ જવાના છીએ ત્યારે બિંદુબહેનને પણ સાથે લઈ લેજો. ગયા વરસે માથેરાન ગયાં હતાં ત્યારે એમના કારણે જ મને બાળકો સાચવવામાં સરળતા પડી હતી. મને બિંદુબહેનની સાથે ખૂબ સારું ફાવી ગયું છે.' ખૂબ સારાથી પણ વધુ સારું તો બિંદુની સાથે ડો. પટેલને ફાવી ગયું હતું.' હવે લાખ ટકાનો એક સવાલ ઊભો થાય છે કે – 'ડો. પટેલ અને બિંદુ એમનો ગુપ્ત સંસાર ભોગવતાં ક્યાં હશે? શહેરમાં તો ક્યાંય મળી શકાય તેવું હતું નહીં. તો પછી તેમનું મિલનસ્થાન ક્યાં હતું?' અહીં આપણે વાત જ્યાંથી શરૂ કરી હતી ત્યાંથી અનુસંધાન મેળવી લઈએ. મારી સામે બેઠેલા અઠ્યાસી વર્ષના સર્જન ડો. શેઠ મને કહી રહ્યા હતા, 'ડો. પટેલનું એક ફાર્મહાઉસ હતું. અમદાવાદથી એના શહેર તરફ જતાં હાઇ-વે પર કરોડોની કિંમતનું એ ફાર્મહાઉસ ડો. પટેલ અને ડો. બિંદુના ગુપ્ત સંસારનું સાક્ષીસ્થાન હતું. દર શનિવારે અમે ત્રણ મિત્રો પણ કારમાં બેસીને ત્યાં પહોંચી જતા હતા. ડો. પટેલ બાદશાહી ઠાઠમાઠથી મહેફિલ જમાવતા હતા. તમામ સુવિધાઓથી સભર ફાર્મહાઉસના એક રૂમમાં શરાબનો દોર ચાલુ થાય. વિશ્વનો મોંઘામાં મોંઘો સ્કોચ. કટ ગ્લાસના જામ. બરફનાં ચોસલાં અને દરેકના ગ્લાસમાં માપસરનો શરાબ રેડીને પેગ બનાવી આપતી સાકીના રૂપમાં ડો. બિંદુ. સાથે ડ્રાયફ્રૂટ્સનું મંચિંગ. મને બરાબર યાદ છે, બિંદુ પણ અમારી સાથે પીવા માટે બેસતી હતી.' 'ડો. પટેલે તમને બિંદુનો પરિચય બહેન તરીકે આપ્યો હતો?', 'ના, પ્રેમિકા તરીકે. ત્યારનો માહોલ જ એવો રહેતો હતો કે કોઈ અજાણ્યા માણસને પણ બંનેના સંબંધો સમજાઈ જાય. બિંદુ અર્ધપારદર્શક નાઇટી પહેરીને ડો. પટેલને વળગીને બેસી જતી હતી. વસ્ત્રની આરપાર દેખાતા એના દેહના વળાંકો અને ઉભારો અમને પણ વિચલિત કરી મૂકતા હતા. લગભગ બાર વાગ્યે મહેફિલ પૂરી થાય. પછી અમે ડિનર લઈએ. કિચનમાં તમામ સુવિધાઓ હતી. બિંદુના હાથની સ્વાદિષ્ટ વાનગીઓ જમીને અમે બેડરૂમ તરફ ચાલતા થઈએ. ડો. પટેલ પણ બિંદુની સિલ્કી કમર ફરતે હાથ વીંટાળીને એમના શયનખંડમાં ઓગળી જાય. આ સિલસિલો અમે વર્ષો સુધી માણતા રહ્યા. દોઢ દિવસનું દામ્પત્ય માણીને સોમવારે સવારે ડો. પટેલ અને બિંદુ પાછાં હોસ્પિટલમાં હાજર થઈ જાય. ફરીથી બધું રાબેતા મુજબ ચાલવા લાગે.' 'પણ આમાં વાર્તા ક્યાં આવી?' મેં પૂછ્યું હતું. 'વાર્તા હવે આવે છે.' ડો. શેઠ ગંભીર બની ગયા, 'એક દિવસ ડો. પટેલને જોરદાર હાર્ટએટેક આવ્યો. ઊંઘતી હાલતમાં જ ઊકલી ગયા. પોતાની પાછળ એ એટલી બધી મિલકત અને રોકડ મૂકી ગયા હતા કે એમના પરિવારને ખાસ વાંધો ન આવ્યો, પણ દયનીય હાલત ડો. બિંદુની થઈ ગઈ. હોસ્પિટલ બંધ થઈ ગઈ. બિંદુ ક્યાં જાય? વીસ વર્ષની નોકરી પછી એનામાં પ્રાઇવેટ પ્રેક્ટિસ કરવાની હિંમત બચી ન હતી અને શરીરનું રેશમ પણ ઘસાઈને ગૂણપાટ બની ગયું હતું. રસિલાએ એને મકાનમાંથી ચાલ્યા જવાનું અલ્ટિમેટમ આપી દીધું. એ પછી બિંદુનું શું થયું કોઈ જાણતું નથી. વાર્તાનું ખરું તત્ત્વ, ખરી શાશ્વતી આ છે કે કાયદેસરની વિધવાને તો બધું જ મળી જાય છે. પતિની કમાણી, ચલ-અચલ સંપત્તિ, બાળકો, સમાજની સહાનુભૂતિ એ બધું! પણ પ્રેમીની વિધવાને શું મળે છે? એ બાપડી કોઈના દેખતા ખૂલીને રડી પણ શકતી નથી.' ઉપરની ઘટના લગભગ 1999માં મેં આલેખી હતી. એ પછી શું બન્યું? ચોવીસ કલાક મારો ટેલિફોન સતત રણકતો રહ્યો. હું જે અખબારમાં તે વખતે લખતો હતો એના જ એક ખૂબ જાણીતા પત્રકારનો ફોન આવ્યો, 'શરદભાઈ, આ જૂનાગઢની ઘટના છેને? હું ત્યાંના એક ડોક્ટરના લગ્નેતર પ્રકરણથી વાકેફ છું. તમે ભલે નામ-ઠામ બદલી નાખ્યાં છે, પણ મને ખાતરી છે કે...' ચોવીસ કલાકમાં 70-80 ફોન કોલ્સ આવ્યા હશે. ગુજરાતના દરેક શહેરમાં, દરેક તાલુકામાં એક-એક સર્જન એવા હતા જેને પોતાની એક પ્રેમિકા હતી, એક પત્ની અને 'સુખી' પરિવાર હતો, સમાજમાં ઇજ્જત હતી અને શહેરથી દૂર એક ફાર્મહાઉસમાં ઉછાળા મારતી વાસનાભરી ગુપ્ત જિંદગી હતી. મને હસવું પણ આવતું હતું અને આશ્ચર્ય પણ થતું હતું. આશ્ચર્ય એ વાતનું કે મેં જેના વિષે લખ્યું હતું તે ડો. પટેલ અને બિંદુ વિષે કોઈનો ફોન આવ્યો ન હતો! ત્રીજા દિવસે એક ફોન આવ્યો. સામેથી સ્ત્રીસ્વર સંભળાયો. નામ જાણીને હું ટટ્ટાર થઈ ગયો. કરોડરજ્જુમાંથી વીજળીનો કરંટ પસાર થઈ ગયો. અવાજ મને કહેતો હતો, 'હું બિંદુ બોલું છું. ડો. બિંદુ. જેના વિશે બે દિવસ પહેલાં તમે લેખ લખ્યો છે. હું સમજી ગઈ છું કે એ અમારા વિશે જ...' હું સાવધ થઈ ગયો, 'બહેન, તમે એવું ન કહી શકો. મેં તમારું કે ડોક્ટરનું સાચું નામ તો લખ્યું જ નથી.' 'તો શું થઈ ગયું? બાકીનું બધું તો ઠીક છે, પણ તમે મારું જે વર્ણન કર્યું છે એમાં તમે પકડાઈ ગયા! મારી નાઇટીના કલર સહિતનું તમારું વર્ણન યથાતથ છે. હું અત્યારે સાવ નાનકડા ગામમાં જિંદગીનાં શેષ વર્ષો કાઢી રહી છું. છૂટાછવાયા દર્દીઓ તપાસીને ઘરખર્ચ મેળવી લઉં છું. મને કોઈ જ વસવસો નથી. ડો. પટેલ સાથે માણેલા બે દાયકાની એ માઝમ રાતોએ મને ભરપૂર સંતોષ આપી દીધો છે, પણ મારે તમને એક સવાલ પૂછવો છે. અમારી એ અઠવાડિક મધ્યરાત્રિઓની માહિતી તમને કોણે આપી છે?', 'એ હું તમને નહીં કહું. તમે સમજી જાવને!', 'હું એટલું તો સમજી શકું છું કે આટલી ઝીણી-ઝીણી વિગત માત્ર એ જ વ્યક્તિ આપી શકે જે એ મહેફિલમાં હાજર રહી હોય.''હં...' હું મીંઢો બની ગયો. 'સવાલ એ છે કે એ સમયે અમારા બે ઉપરાંત ત્યાં બીજા ત્રણ ડોક્ટરો હાજર રહેતા હતા. તેમાંથી કોણે તમને આ વાત કહી છે?', 'બિંદુબહેન, હવે આનાથી આગળ ન જાવ તો સારું છે. હું વચનથી બંધાયેલો છું. નામ નહીં આપી શકું, પણ એટલું કહું છું કે કદાચ એ ત્રણેય હોઈ શકે છે!!!' (આજે ડો. શેઠ પણ આ દુનિયામાં નથી રહ્યા. બીજા બે ડોક્ટરો સાથે મારો સંપર્ક નથી રહ્યો. મોટા ભાગે એ પણ હયાત નહીં જ હોય. ડો. બિંદુબહેન હજુ જીવે છે. પંચાસી વર્ષનાં થયાં છે.)

__._,_.___

---

Posted by: Bhupendra Jesrani <jesranibd@yahoo.co.in>

---

Reply via web post

•

Reply to sender

•

Reply to group

•

Start a New Topic

•

Messages in this topic (1)

---

Have you tried the highest rated email app?

With 4.5 stars in iTunes, the Yahoo Mail app is the highest rated email app on the market. What are you waiting for? Now you can access all your inboxes (Gmail, Outlook, AOL and more) in one place. Never delete an email again with 1000GB of free cloud storage.

---

World&#39;s Best forwarded emails...

Spread a word to join amdavadis4ever-subscribe@yahoogroups.com

To translate the posted material into your native/regional language,
please visit http://translate.google.com/

Like us on facebook: amdavadi amdavadi

Visit Your Group

• New Members 40

• Privacy • Unsubscribe • Terms of Use

.

__,_._,___